Το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1965, με την απόβαση των πρώτων μάχιμων αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ. Ξεκίνησε ως αντίδραση προς τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον, που επέλεγε να εμβαθύνει τη στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Χαρακτηριστικό είναι πως τον είχαν στηρίξει στις εκλογές ως πρόεδρο υπέρμαχο της ειρήνης. Οι πρώτες εθνικής κλίμακας διαδηλώσεις έλαβαν χώρα στην Ουάσινγκτον, στο Σαν Φρανσίσκο, στη Μινεάπολη, στο Μαϊάμι, στο Όστιν, στο Σακραμέντο, στη Φιλαδέλφεια, στο Σικάγο, στο Κλίβελαντ και σε άλλες πόλεις στις 19 Δεκεμβρίου 1964.

Τα πανεπιστήμια έγιναν το κύριο πεδίο της διαμαρτυρίας, με πρώτο το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν τον Μάρτιο του 1965. Τον Απρίλιο περίπου 25.000 πολίτες διαδήλωσαν στην Ουάσινγκτον. Από το τέλος του 1965 η κλήση στον στρατό κληρωτών, στη μεγάλη πλειονότητά τους νέων, πύκνωσε τις τάξεις του αντιπολεμικού κινήματος και εκτός των πανεπιστημίων. Παρόμοιες διαμαρτυρίες έγιναν στην Ευρώπη. Στις 15 και 16 Οκτωβρίου 1965 πραγματοποιήθηκαν συντονισμένες μαζικές διαδηλώσεις σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις.

Η διαρκώς αυξανόμενη αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή στο Βιετνάμ οδήγησε το αντιπολεμικό κίνημα σε νέα επίπεδα δυσαρέσκειας. Τον Απρίλιο του 1967 πραγματοποιήθηκε μεγάλη πορεία στη Νέα Υόρκη και τον Οκτώβριο του 1967 50.000 χιλιάδες διαδηλωτές έκαναν πορεία έξω από το Πεντάγωνο.

Το αντιπολεμικό κίνημα άρχισε να αναζωπυρώνεται ύστερα από μερικούς μήνες κατά τους οποίους ήταν στη προεδρία ο Ρίτσαρντ Νίξον. Τον Οκτώβριο του 1969 έγινε τεράστια διαδήλωση κατά του πολέμου στην Ουάσινγκτον. Ως απάντηση στο αντιπολεμικό κίνημα ο πρόεδρος Νίξον, σε τηλεοπτικό διάγγελμα, ανέφερε πως λάμβανε την υποστήριξη της «σιωπηλής πλειοψηφίας» των πολιτών στη χάραξη της αμερικανικής πολιτικής στο Βιετνάμ και οι διαδηλωτές αποτελούσαν μια ηχηρή μειονότητα. Στις διαδηλώσεις του Οχάιο, στις 4 Μαΐου 1970, σε συμπλοκές που έλαβαν χώρα μεταξύ των φοιτητών και της εθνοφρουράς σκοτώθηκαν τέσσερεις φοιτητές από πυρά της εθνοφρουράς. Έπειτα από αυτό το γεγονός το αντιπολεμικό κίνημα αναζωπυρώθηκε στα πανεπιστήμια όλης της χώρας.

Ο πόλεμος του Βιετνάμ λειτούργησε ως καταλύτης στο φοιτητικό κίνημα αποκαλύπτοντας τον βαθμό εμπλοκής της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην πολιτική ζωή και της ενσωμάτωσης των πανεπιστημίων στα κέντρα εξουσίας. Οι δυναμικές διαδηλώσεις και οι μαζικές διαμαρτυρίες των φοιτητών δεν βρήκαν ανταπόκριση από τις πανεπιστημιακές Αρχές, με αποτέλεσμα οι φοιτητές να επιλέξουν τις βίαιες κινητοποιήσεις, εγκαταλείποντας την ιδεολογία της φοιτητικής νομιμοφροσύνης που, μέχρι τότε, αποτελούσε οδηγό των ενεργειών τους. Η νέα τακτική τους εγκαινιάστηκε τον Απρίλιο του 1968 σε μια μετωπική σύγκρουσή τους με τη διοίκηση του Πανεπιστημίου Κολούμπια.

Η εξάπλωση των μαχητικών φοιτητικών αντιδράσεων, οι οποίες άρχισαν να γίνονται σφοδρότερες και βιαιότερες, προσλαμβάνοντας τη μορφή πραγματικής εξέγερσης όταν η κυβέρνηση Νίξον αποφάσισε την αμερικανική επέμβαση στην Καμπότζη ενώ ο πόλεμος του Βιετνάμ διαρκούσε ακόμα, έμοιαζε να προοικονομεί την ουσιαστική νίκη τους. Ωστόσο, στην πραγματικότητα σηματοδοτούσε την απαρχή του τέλους του φοιτητικού αγώνα, καθώς συσπείρωνε όλες τις ταγμένες στη διατήρηση του status quo δυνάμεις.

Οι διαδηλώσεις κατά του πολέμου διαμόρφωσαν ως έναν βαθμό την ατζέντα της αμερικανικής πολιτικής στο Βιετνάμ.

Διονύσης Ν. Μουσμούτης
Εκδότης – Διευθυντής

Τεύχος 672 (Ιούνιος 2024)

Δείτε Περισσότερα >>