Χάρης Βρόντος
Ημερολόγιο ενός συνθέτη 1982-2012

Εκδόσεις Νεφέλη, 2018, ΣΕΛ.: 696, ΤΙΜΗ: 35,00 €

Ο Χάρης Βρόντος συνθέτης, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, στο βιβλίο του, πρόκειται για προσωπικό ημερολόγιο του, σαν αυτοβιογραφία, καλύπτει τρεις δεκαετίες της ζωής του (σχεδόν από τα 30 έως τα 60 του χρόνια).

Μέσα από το μεγαλόπνοο αυτό πόνημα, ο συνθέτης/συγγραφέας παρουσιάζει τη βιογραφία του σαν μυθιστόρημα, το «κτίσιμο» των μουσικών του συνθέσεων, τα ταξίδια του, τα επαγγελματικά του σχέδια και εν γένει τα βιώματά του. Ωστόσο, κάθε μία περιγραφόμενη ημέρα του ημερολογίου είναι ένα δοκίμιο, μία αναζήτηση στον ψυχισμό του ιδίου, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Κάθε ημέρα είναι και ένας προβληματισμός, μία διαπίστωση, ένα «ταξίδι» συναισθημάτων στον νου και την καρδιά του, που λόγω της αυξημένης συναισθηματικής του ιδιοσυγκρασίας σε συνδυασμό με την οξυδερκή οπτική του ματιά καθίσταται ένας «ιστορικός» του παρόντος χρόνου και «προφήτης» αυτών που έπονται.

Ενδεικτικά, επισημαίνει ότι η περίφημη πολιτική «Αλλαγή» του 1982 είναι η απαρχή της παρακμής για τους Νεοέλληνες, ενώ το 2012 στηλιτεύει την «αυθάδεια» των συμπολιτών του, οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί τι έκαναν και που βαδίζουν, με αποτέλεσμα στο σύντομο μέλλον να «το πληρώσουν, θα γονατίσουν και θα ζητούν πάλι δανεικά, όμως τώρα υπάρχουν μόνο τοκογλύφοι». Σαν «προφήτης κακών επών», επιβεβαιώθηκε, αλλά όπως συμβαίνει συνήθως, «ουδείς στέργει» τέτοιους «προφήτες».

Ένα από τα πιο «διεγερτικά» σημεία του Ημερολογίου  είναι ότι δεν διστάζει να δημοσιοποιήσει την «αιρετική» άποψή του για διάφορους φερόμενους ογκόλιθους της σύγχρονης καλλιτεχνικής, πολιτικής και πνευματικής ζωής της χώρας. Η κριτική του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «κίτρινη», αφού είναι βιωματική και αιτιολογημένη. Συνάμα, μέσα από τις σελίδες του Ημερολογίου  ο αναγνώστης ξεθάβει από τη μνήμη του διάφορα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας που συγκλόνισαν τη χώρα και τον πλανήτη, ιδωμένα όμως από την κριτική ματιά ενός πνευματώδους μουσουργού.

Το Ημερολόγιο  του, όμως, μπορεί να χαρακτηριστεί και σαν ένα ψυχογράφημα της νεοελληνικής κοινωνίας, η οποία, όπως επισημαίνει, δεν διαφέρει πολύ από τις υπόλοιπες του Δυτικού κόσμου (με εξαίρεση ίσως της Γαλλίας). Συνέπεια αυτής της παρακμής είναι η τόσο έντονη ενσυναίσθηση του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος αναγκάζεται να «ζει στα άκρα» κυριαρχημένος από την απογοήτευση της ελαφρότητας που παράγει ο πολιτισμός της μάζας. Αυτά τα συναισθήματα κυριαρχούν και στις τρεις περιγραφόμενες δεκαετίες της ζωής του. Παρ’ όλα αυτά, ο Χάρης Βρόντος ως καλλιτέχνης και πάνω απ’ όλα άνθρωπος νιώθει γαλήνη όταν επιστρέφει στη φύση και έχει υπεραυξημένη την αίσθηση του έρωτα.

Εκ πρώτης όψης, το Ημερολόγιο  μοιάζει με ένα απαισιόδοξο «κατηγορώ» μίας κοινωνίας στην καλύτερη περίπτωση μετρίων. Όμως, σε μία δεύτερη ανάγνωση, εντοπίζεται η αγάπη για τη ζωή, την τέχνη, όπου η απαισιοδοξία μετατρέπεται σε έναν αδιάκοπο αγώνα για την κατάκτηση της αισιοδοξίας. Άλλωστε τι πιο αληθινό από το «θα ήμουν ευτυχισμένος εάν μπορούσα να αγαπώ τους φίλους μου »; Και τι πιο αισιόδοξο από το ότι «ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος εάν ο καθένας μας δεν αναλάβει την προσωπική του ευθύνη απέναντι στον κόσμο »;

Τεύχος 626 (Αύγουστος 2020)

Δείτε Περισσότερα >>