της ΒΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΥ

Έγραψα, λοιπόν, μόνο τη ζωή μου (όσα δηλαδή από τη ζωή μου θέλω να πω στους άλλους)

«Θέλω να γράψω κι ο ίδιος κάποτε ένα βιβλίο, όχι ως αυτοβιογραφία, αλλά ως αποχαιρετισμό σ’ εκείνον τον αυστριακό-εβραϊκό-αστικό πολιτισμό, που έφτασε στην ακμή του με τον Μάλερ, τον Χόφμανσταλ, τον Σνίτσλερ, τον Φρόυντ. Γιατί εκείνη η Βιέννη κι εκείνη η Αυστρία δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά. Είμαστε οι τελευταίοι τους μάρτυρες ». Αυτή είναι η πρώτη έκφραση της επιθυμίας του Στέφαν Τσβάιχ (1881-1942) να αφηγηθεί το πεπρωμένο μια ολόκληρης γενιάς – αυτής της τόσο μοναδικής γενιάς μας, η οποία χτυπήθηκε από τη μοίρα όσο ίσως καμιά άλλη στον ρου της ιστορίας, όπως προσδιορίζει το εγχείρημά του στην πρώτη κιόλας σελίδα της άτυπης αυτοβιογραφίας του. «Βέβαια », όπως αναφέρει αργότερα, «είναι αποδεδειγμένα χίλιες φορές πιο εύκολο να περιγράψει κανείς με ακρίβεια τα δεδομένα μιας εποχής παρά την ατμόσφαιρα που επικρατεί στις ψυχές των ανθρώπων». Ωστόσο, καταφέρνει πολλές φορές να φωτίσει πτυχές της συλλογικής ψυχικής κατάστασης μέσα από την αφήγηση των γεγονότων της μακράς χρονικής περιόδου που επιχειρεί να διατρέξει. Πριν ξεκινήσει το εγχείρημά του, σαν άλλος επικός ποιητής, κάνει επίκληση στη μνήμη: «Μιλήστε, λοιπόν, κι επιλέξτε εσείς, αναμνήσεις μου, αντί για μένα, και παρουσιάστε τουλάχιστον ένα κάτοπτρο της ζωής μου, πριν αυτή καταποντιστεί μες στα σκοτάδια!», αφήνοντας έτσι να εννοηθεί και ο απώτερος σκοπός αυτού του συγγραφικού έργου.

Η γενιά μας…

Καμιά άλλη γενιά δεν ξέπεσε ποτέ όσο η δική μας.

Διαβάστε περισσότερα στο Τεύχος 607 Ιανουαρίου >>