Παρά την πάροδο, ογδόντα ετών από την ίδρυση του Άουσβιτς, η ιστορική και πολιτική σημασία του παραμένει ζωντανή. Όμως μια γρήγορη ματιά στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης οδηγεί σε καταθλιπτικά συμπεράσματα: Η ήπειρος που πλήρωσε βαρύτατα τις ναζιστικές θηριωδίες δεν διάβασε την Iστορία της με την αναγκαία προσοχή.
Παρά τις προσπάθειες Eυρωπαίων περιθωριακών ιστορικών να υποβαθμίσουν το Ολοκαύτωμα, παρουσιάζοντας ψευδεπίγραφα στοιχεία που προσπαθούν να αποδείξουν ότι ο αριθμός των νεκρών ήταν κατά πολύ μικρότερος ή ότι ο Αδόλφος Χίτλερ και η ηγεσία των ναζί αγνοούσαν τις βασικές δολοφονικές γραμμές της εβραϊκής πολιτικής, το εύρος της φονικής μανίας των ναζί προκαλεί ακόμη και σήμερα αποτροπιασμό.
Ιδιαίτερα αξίζει να σταθούμε στο γεγονός ότι, αντίθετα από άλλες γενοκτονίες στην ανθρώπινη Iστορία (Αρμένιοι, Πόντιοι, Ανατολικό Τιμόρ, Τούτσι της Ρουάντα, Ινδιάνοι της Αμερικής), οι ναζί ήταν οι πρώτοι και μόνοι που αξιοποίησαν μεθόδους και τακτικές βιομηχανικής παραγωγής με μοναδικό στόχο τη θανάτωση ανθρώπων. Οι ειδικά σχεδιασμένοι θάλαμοι αερίων επέτρεπαν τη δολοφονία 2.000 ανθρώπων την ημέρα το 1944, ενώ οι επίσης ειδικά σχεδιασμένοι φούρνοι των κρεματορίων αποτέφρωναν έως και 6.000 πτώματα την ημέρα στα τέλη του 1944. H σπουδή των ναζί να εξαφανίσουν κάθε ίχνος των πράξεών τους αποδεικνύει ότι, αντίθετα από τις δηλώσεις των υποστηρικτών τους, είχαν απόλυτη συναίσθηση του εγκλήματος που διέπρατταν.
Πεμπτουσία της ναζιστικής ιδεολογίας, μαζί με τη χαρισματική ηγεσία, ήταν η προβολή της έννοιας της «καθαρής» γερμανικής φυλής. Στενά συνδεδεμένος με αυτήν ήταν ο στόχος της μετατροπής των μαζών που αποτελούσαν το γερμανικό έθνος σε ένα ενιαίο σύνολο όπου το όλον θα αντικαθιστούσε απολύτως το άτομο. Ο Χίτλερ στόχευε να εξορκίσει το πνεύμα της απελπισίας που βίωναν οι ηττημένοι Γερμανοί και να το αντικαταστήσει με αυτό της απόλυτης υπερηφάνειας, και βεβαίως με το πνεύμα της ανταπόδοσης-αντεκδίκησης προς όλους όσους θεωρούσε ο ίδιος υπαίτιους αυτής της ταπείνωσης. Το μίσος προς τον υπεύθυνο «εχθρό» αποτελεί το πιο ισχυρό ενωτικό συναίσθημα αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος μηχανισμός που θα ενσταλάξει το συναίσθημα αυτό στην ψυχή των μαζών. Η προπαγάνδα του Γιόζεφ Γκέμπελς ήταν το μέσον: εχθρός ήταν ο Εβραίος, το εξιλαστήριο θύμα, ο αποδιοπομπαίος τράγος πάνω στον οποίο τα μέλη του εθνικοσοσιαλισμού θα ξεσπούσαν τη μανία τους.
Τα μηνύματα του Άουσβιτς και του Ολοκαυτώματος παραμένουν σύγχρονα, διαχρονικά και επίκαιρα, σε μια εποχή μάλιστα όπου η ανάγκη αποδοχής και σεβασμού της διαφορετικότητας, σε συνδυασμό με την ανάγκη αντιμετώπισης του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του αντισημιτισμού γίνεται καθημερινά ολοένα και πιο επιτακτική. Η άρνηση αναγνώρισης και αποδοχής τέτοιων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας αντιβαίνει στις πανανθρώπινες αξίες και καταστρατηγεί κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης και καταπολέμησης παρομοίων φαινομένων.

Διονύσης Ν. Μουσμούτης
Εκδότης – Διευθυντής

Τεύχος 625 (Ιούλιος 2020)

Δείτε Περισσότερα >>