Όταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έφθανε στο τέλος του, οι Σύμμαχοι είχαν σαν σύνθημα το «όχι ένα νέο 1933». Αυτό τους έδωσε το άλλοθι του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Ποιός όμως πραγματικά ήταν αυτός ο «σκοπός», η επικράτηση του αμερικανισμού, η εδραίωση του σταλινισμού ή το αλτρουιστικό όραμα για μία παγκόσμια ειρήνη;

Ο στόχος των Δυτικών ήταν η απόλυτη εξάλειψη του εθνικοσοσιαλισμού. Τούτο θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο προκαλώντας σοκ και δέος στους ηττημένους. Η καταστροφή πόλεων άνευ στρατηγικής σημασίας και η μαζική εξόντωση αμάχων δεν θα άφηνε περιθώριο στον γερμανικό λαό να αποτολμήσει μία αναβίωση των ναζιστικών ιδεολογιών στο μέλλον. Η θύμηση όλου αυτού του πόνου και του ποταμού αίματος θα λειτουργούσε αποτρεπτικά στην ενδεχόμενη απόπειρα επανεμφάνισης των ακραίων εθνικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη. Αυτή ήταν η άποψη του Αϊζενχάουερ, η οποία και εφαρμόστηκε.

Ο εξ ανατολών Σύμμαχος, η Σοβιετική Ένωση, λειτούργησε με ακόμη περισσότερη βιαιότητα, έχοντας όμως διαφορετικό σκοπό από εκείνο των Δυτικών. Ο Στάλιν γνώριζε πως μετά από την «πτώση» του Χίτλερ, θα ξεσπούσε ένας νέος «πόλεμος», αυτός μεταξύ της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ. Σίγουρα θα ήταν ένας «Ψυχρός» πόλεμος, ο οποίος ίσως να εξελισσόταν και σε «Θερμό». Συνεπώς η προτεραιότητα του Στάλιν ήταν να εδραιώσει την κυριαρχία του στο εσωτερικό και να αποκτήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σφαίρα επιρροής. Αυτό θα επιτυγχανόταν με την απόλυτη εξόντωση των μη σταλινικών στοιχείων στην επικράτειά του. Το μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού θα ήταν το εκδικητικό μένος των στρατιωτών του, οι οποίοι είχαν βιώσει τις ναζιστικές θηριωδίες κατά τα προηγούμενα χρόνια. Oι Σοβιετικοί δημιούργησαν στρατόπεδα θανάτου, βασάνισαν χιλιάδες Γερμανούς, δολοφόνησαν μαζικά γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους και ισοπέδωσαν εκατοντάδες πόλεις και χωριά. Παρομοίως και οι Δυτικοί, αλλά σε μικρότερο βαθμό, προέβησαν σε εγκλήματα πολέμου, φυλάκισαν και βιαιοπράγησαν σε βάρος Γερμανών αμάχων.

Εκείνη τη χρονική περίοδο έλαβε χώρα η μεγαλύτερη στην ιστορία της ανθρωπότητας βίαιη μετακίνηση πληθυσμών και η μεγαλύτερη σε μαζικότητα εκκένωση κατοικημένων περιοχών διά θαλάσσης. Το 1/5 των ιστορικά γερμανικών εδαφών χάθηκε για πάντα, οι πρόσφυγες ξεπέρασαν τα 13 εκ. και οι εξοντωμένοι άμαχοι και τραυματίες στρατιώτες υπολογίζονται σε περισσότερους από 3,5 εκ. σε χρονικό διάστημα λίγων μηνών. Ωστόσο ουδείς από τη διεθνή κοινότητα έχει τολμήσει να κάνει λόγο περί γενοκτονίας των Γερμανών της Ανατολικής Πρωσίας, όταν για παράδειγμα στη σύγχρονη εποχή (και δικαίως) ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινότητας έχει αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων με θύματα 1,5 εκ. νεκρούς σε χρονικό διάστημα 8 ετών.

Η εκδικητική μανία των νικητών στρατιωτών εργαλειοποιήθηκε και ενισχύθηκε μέσω της προπαγάνδας, όπως παλαιότερα η γκεμπελική προπαγάνδα φανάτιζε το πλήθος, διαχωρίζοντας τους «άριους» από τους «υπάνθρωπους μπολσεβίκους». Όμως η πραγματικότητα είναι ότι ναζιστές και σοβιετικοί (κυρίως Ρώσοι, Πολωνοί και Τσέχοι) εξόντωσαν εκατομμύρια ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όλοι οι παραπάνω ευθύνονται για τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων σε «πορείες θανάτου». Όπως τα ναζιστικά στρατεύματα λεηλάτησαν αρχαιολογικούς και πολιτισμικούς θησαυρούς από τις κατεκτημένες χώρες και πυρπόλησαν χωριά και πόλεις, παρομοίως και οι Σύμμαχοι δεν άφησαν λίθο επί λίθου σε γερμανικές πόλεις και κατέστρεψαν ιστορικά μνημεία. Όπως το εθνικιστικό μένος των «αρίων» δημιούργησε τα γκέτο, έτσι και οι νικητές εφάρμοσαν την «Πολιτική της Μη Συμφιλίωσης». Άλλωστε όπως είχε πει κάποτε και ο Μάνος Χατζιδάκις, «όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις».

Διονύσης Ν. Μουσμούτης
Εκδότης – Διευθυντής

Τεύχος 642 (Δεκέμβριος 2021)

Δείτε Περισσότερα >>