Οι Έλληνες είναι ένα βαθιά πολιτικοποιημένο έθνος, «έτοιμο» να διχαστεί και στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του. Αυτό το… «μεσογειακό ταμπεραμέντο» έχει καταστροφικές συνέπειες διαχρονικά. Στο παρόν ένα παγκόσμιο υγειονομικό ζήτημα εξέλαβε εγχώριες πολιτικές διαστάσεις, στο πρόσφατο παρελθόν η επίσης παγκόσμια προσφυγική κρίση απέκτησε επίσης εγχώριες πολιτικές διαστάσεις. Κάτι παρόμοιο συνέβη και την ημέρα λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Δύση τιμά την 8η Μαΐου ως την ημέρα νίκης επί του ναζισμού. Ακόμη και οι Γερμανοί εορτάζουν αυτήν την ημερομηνία, θεωρώντας την ως ορόσημο της απελευθέρωσής τους από τον εφιάλτη του χιτλερισμού. Ωστόσο για τους περισσότερους Έλληνες η ημερομηνία αυτή δεν σημαίνει τίποτα. Τι όμως ήταν αυτό που οδήγησε σε αυτήν την επιλογή; Γιατί οι Έλληνες δεν εορτάζουν την ήττα του ναζισμού/φασισμού, αλλά τιμούν την είσοδο της χώρας στον πόλεμο αυτόν; Όσο και εάν ξενίζει η απάντηση, αυτή είναι και πάλι ο πολιτικός διχασμός.

Για τη Δύση η 8η Μαΐου 1945 σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα για έναν κόσμο απαλλαγμένο από το ρατσιστικό μίσος και τα καθεστωτικά ιδεώδη του ναζισμού/φασισμού. Είναι η μετάβαση από τους νεότερους χρόνους στη σύγχρονη εποχή και η περίοδος της ανοικοδόμησης ενός καλύτερου μέλλοντος. Όμως για τους Έλληνες το τέλος του Πολέμου σηματοδότησε την τυπική έναρξη ενός νέου κύκλου αίματος, ενός αδελφοκτόνου πολέμου μεταξύ των κομμουνιστών και των αντι-κομμουνιστών, μεταξύ των Αριστερών και των Δεξιών. Βέβαια οι εμφύλιες συγκρούσεις είχαν ήδη ξεσπάσει μεσούσης της Κατοχής, ενώ η μεγάλη ρήξη δίχως το προκάλυμμα της Αντίστασης τοποθετείται χρονολογικά μόλις δύο μήνες μετά από την απελευθέρωση της Αθήνας (Δεκεμβριανά). Επομένως για τους Έλληνες η λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η απαρχή ενός «ιδεοληπτικού αγώνα» μίσους.

Η 28η Οκτωβρίου ήταν μία ημερομηνία που «βόλευε» άπαντες. Οι Αριστεροί την τιμούν σαν την απαρχή της Αντίστασης στον φασισμό και αργότερα στον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό. Οι Δεξιοί την ταυτίζουν με την αρχή της εποποιίας του Ελληνικού Στρατού που «έριξε στη θάλασσα» τους Ιταλούς φασίστες. Μέχρι σήμερα οι πλευρές ερίζουν για το εάν ο τότε δικτάτορας Μεταξάς εξέφρασε τη λαϊκή βούληση ή εάν εξαναγκάστηκε να υποκύψει σε αυτή. Ακόμη και η Εκκλησία της Ελλάδος χρησιμοποίησε την ημερομηνία αυτή, μεταφέροντας την εορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου στην 28η ημέρα του ίδιου μήνα.

Οι Έλληνες συνηθίζουν να τιμούν την απαρχή ενός αγώνα για την ελευθερία τους και όχι το αποτέλεσμά του. Το ίδιο ισχύει και με την 25η Μαρτίου 1821, όπου δεν εορτάζεται η ημερομηνία ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους, αλλά το ξεκίνημα ενός Αγώνα που οδήγησε στην ανεξαρτησία. Παρομοίως δεν τιμάται η παλινόρθωση της Δημοκρατίας το 1974, αλλά η απαρχή της πτώσης των Συνταγματαρχών με την Εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Ωστόσο η 28η Οκτωβρίου δεν είχε αίσια έκβαση. Για τους Έλληνες ο πόλεμος δεν τελείωσε το 1945, αλλά το 1949. Και ο πόλεμος αυτός δεν είχε νικητές, αλλά μόνο ηττημένους. Δεν λογίζεται σαν νίκη ο θάνατος του αδελφού από τον αδελφό του.

Διονύσης Ν. Μουσμούτης
Εκδότης – Διευθυντής

Τεύχος 640 (Οκτώβριος 2021)

Δείτε Περισσότερα >>