Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΚΕΝΝΕΝΤΥ
Καὶ ὁ ἔσχατος ἔσεται πρῶτος
Στὴν ἐποχή μας οἱ μεγάλες οἰκογένειες σπανίζουν. Στὴν Ἀμερικὴ δὲν θὰ ἔπρεπε κὰν νὰ ὑπάρχουν. Γιατὶ τὰ δικαιώματα τῆς διαδοχῆς, ἡ βαθειὰ πεποίθησις ὅτι κάθε ἀτομικὴ ἐπιδίωξις πρέπει νὰ ὑποτάσσεται στὴν πρόοδο τοῦ συνόλου καὶ στὴν προσπάθεια νὰ μὴν πλησιάση ἄλλο αἶμα στὸ ἀνώτατο ἀξίωμα τῆς χώρας, ὅλα αὐτὰ ἐλάχιστα ταιριάζουν μὲ τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα. Καὶ ὅμως, στὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20οῦ αἰῶνα, στὴν μεγαλύτερη δημοκρατία τοῦ κόσμου, ἡ οἰκογένεια Κέννεντυ τολμᾶ νὰ ζῆ καὶ νὰ σκέπτεται ὅπως οἱ βασιλιάδες τοῦ παλιοῦ καιροῦ, ἀλλὰ βασιλιάδες ποὺ ἔχουν διαβάσει ἱστορία καὶ δὲν ἐπαναλαμβάνουν τὰ σφάλματα τῶν ἐνδόξων προτύπων τους. […]
