57 ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ (ΜΕΡΟΣ Α΄)
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ (Μέρος Α΄)
του ΤΖΟΝ ΤΖΟΥΛΙΟΥΣ ΝΟΡΓΟΥΙΤΣ
Δεν ευθυνόταν ο Σικελικός Εσπερινός για την πτώση του Ουτρεμέρ. Από τη στιγμή που αυξήθηκε η δύναμη των Μαμελούκων το 1250 ήταν ζήτημα χρόνου – ίσως και από τότε που η Ιερουσαλήμ έπεσε στα χέρια του Σαλαδίνου, το 1187. Σίγουρα όμως απασχόλησε τους πρίγκιπες της Ευρώπης σε τέτοιο σημείο που να μην μπορούν να επικεντρωθούν στα δεινά των ομόθρησκών τους χριστιανών στην Ανατολή.
Όπως είχαν τα πράγματα, ο πόλεμος συνεχίστηκε για άλλα 11 χρόνια μετά την καταστροφή της Άκρας. Μόνο το 1302, έπειτα από μια ανεπιτυχή προσπάθεια του πάπα Βονιφάτιου Η΄ να τοποθετήσει τον αδελφό τού Φιλίππου του Ωραίου, τον Κάρολο του Βαλουά, στον θρόνο της Σικελίας, αναγκάστηκε με απροθυμία να αναγνωρίσει ως ηγεμόνα του νησιού τον γιο τού βασιλιά Πέτρου, τον Φρειδερίκο, δίνοντάς του τον τίτλο του βασιλιά της Τρινακρία 1 – απαραίτητη, αν και κάπως εξεζητημένη προσφώνηση, τη στιγμή που οι Ανγεβίνοι στη Νάπολη διατηρούσαν ακόμη τυπικά το σικελικό στέμμα. Ωστόσο, ακόμη και τώρα ο θρίαμβός τους δεν ήταν τόσο ολοκληρωτικός όσο θα επιθυμούσαν οι Αραγωνέζοι· σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, ο Φρειδερίκος θα παντρευόταν την Ελεονώρα, την κόρη του Καρόλου του Βαλουά, και μετά τον θάνατό του το νησί θα επέστρεφε στην κυριότητα του Οίκου του Ανζού.
Ο πάπας Βονιφάτιος εξελέγη το 1294 έπειτα από την εκθρόνιση –τη μοναδική στην παπική ιστορία– του ευσεβούς αλλά ανίκανου ερημίτη Σελεστίνου Ε΄, του οποίου το μοναδικό προσόν για τον παπικό θρόνο ήταν η φήμη ότι κάποια φορά στην Αυλή του Γρηγορίου Ι΄ είχε κρεμάσει το ράσο του σε μια ηλιαχτίδα. Ο νέος Πάπας ήταν το ακριβώς αντίθετο από κάθε άποψη. Για αυτόν οι αυστηρές κυρώσεις της Εκκλησίας υπήρχαν μόνο για να ενισχύουν τους δικούς του κοσμικούς στόχους και να κάνουν πλουσιότερη την οικογένειά του, τους Καετάνι.
[ Περισσότερα στο τεύχος... ]
